|
Translate in Dinglish
Varanazi-ek zwak en misselijk - 02/12/2004 |
| India | |
|
Antibiotica en rontgenfoto's krijg je hier voor een prikkie, maar met de hygiene is het bedroevend gesteld in de heilige stad Varanasi. Ons bezoekje aan het plaatselijke ziekenhuis doet ons weer versteld staan van het leven hier. En verder: alles in de fik in Varanasi: lijkenverbrandingen op straat en verbrande pannenkoek op je bord. Op een plank in de trein  Als alles volgeboekt is kun je bij een corrupt achterafs reisbureautje voor het dubbele bedrag altijd nog wel een treinkaartje kopen, ondervinden we. De nachttrein van Agra naar Varanasi is een echte belevenis. Onze bedjes blijken twee planken, waar we met onze backpack en rugzak in precies twee houdingen kunnen liggen, zonder eraf te vallen. We zijn de enige buitenlanders en we liggen al snel tussen de snurkende en rochelende locals. Een goede uitvinding, die herriestoppers. Gelukkig is het "maar" 12 uur. Als we aankomen in Varanasi, zijn we gaar. Een lekker ontbijtje zou nu wonderen doen. Maar, hoe kan het ook anders in de stad van de heilige verbrandingen, de pannenkoeken worden hier zwartgeblakerd geserveerd.
Ziekenhuis in Varanasi  We besluiten naar het ziekenhuis te gaan voor wat medische assistentie, want Ine voelt zich nog behoorlijk ziek. De medical officer lijkt erg capabel en knikt begrijpend terwijl hij achteloos een death certificate tekent, dat voor hem ligt. Ja, ja, dan moeten we bij dokter Singh zijn, en die is er over een uur. We mogen wel even in de wachtkamer wachten. Twee uur later komt iemand anders binnen en vraagt geagiteerd wat wij hier in godsnaam doen. Na wat uitleg blijkt dat het zondag is, en dat dokter Singh lekker thuis zit en dat niemand ons gaat helpen. Hij wil nog wel even wat antibiotica meegeven. Voor 13 rupees (25 cent) krijgen we een zak medicijnen mee. Kom morgen maar terug. Tot ziens.
Ine blijft de volgende paar dagen in bed, slikt de pillen, eet bananen en witte rijst en verduurt de vieze lucht die in de hotelkamer hangt. (we hebben de duurdere hotels geprobeerd maar alles zit vol) Bas heeft al een tijdje last van zijn keel en besluit dokter Singh de volgende dag te gaan bezoeken. Na twee uur wachten gaat hij toch maar 'ns informeren of ze hem niet vergeten zijn. Ah, ze hadden toch net "Terrek" geroepen? Dat ie daar niet op gereageerd heeft! Dokter Singh wil voor de zekerheid een rontgenfoto van Bas zijn oor laten maken. Nog twee uur later is hij aan de beurt. De vorige patient ligt nog in zijn nakie op de tafel en zonder enige schoonmaak, mag Bas direct daarna met zijn oor platgedrukt op die plek gaan liggen. Lekker fris. Maar ja, we zijn in Varanasi. Nadat de foto's zijn gemaakt, ontstaat er wat verwarring. Blijkt dat ze niet meer weten welke foto van welk oor is. Nog maar een keertje over dus. Afijn, aan het eind van de dag komt Bas trots thuis met twee prachtige foto's van zijn oren en een zak pillen. Verbranding in Varanasi  Varanasi is de heiligste stad in India en voor een hindoe is het een eer om daar te sterven en verbrand te worden. Overal zijn dus heilige plaatsen waar mensen in de openlucht worden verbrand. De verbrande resten worden in de heilige rivier de Ganges gestort. Eigenlijk wordt alles in de Ganges gestort: afval, dode koeien, uitwerpselen. Maar dat weerhoudt de hindoes er niet van om er rustig hun tanden in te poetsen, te baden of te wassen. (onze was sparen we maar even op voor Nepal). Wij zijn geen hindoes en vinden alles onsmakelijk vies en onhygienisch. Zodra Ine weer een beetje is opgeknapt, kopen we een enkeltje Nepal, want we hebben dringend behoefte aan frisse, schone lucht. Dus, weer op twee planken in de nachttrein, verlaten we India.
|
|