|
|
Bu yong xie! - 19/01/2005
|
|
China
|
We ontdekken hoe je een avondje gratis kunt stappen in Hong Kong. Dansend verdienen we ons eigen biertje. De treinreis van Hong Kong naar Shanghai duurt maar liefst zesentwintig uur. Tijd genoeg om de Chinezen eens wat beter te leren kennen. Vooral tijdens het eten...
Gratis stappen in Hong Kong
 Op zaterdagavond gaan we stappen. Ine trekt haar enige uitgaansoutfit aan een heeft daarbij qua schoenen de keuze uit gympen, sandalen of teenslippers. Hmm. Het worden de teenslippers, ondanks de kou. De hele avond wordt er ongelovig naar haar blote voeten gekeken. We hebben ons eigen borreltje gemixed in een flesje jus d'orange, dus na een officieel biertje en vele stiekeme sipjes van ons eigen brouwsel, zijn we helemaal klaar om te gaan dansen. De club, die we hebben uitgezocht in de Lonely Planet bestaat helaas niet meer. Al snel worden we binnengeloodst in een andere club, Haus. Die naam spreekt ons wel aan. Er zijn niet veel mensen en net als we rechtsomkeerd willen maken, schiet Frank, de eigenaar ons aan voor een praatje. Als hij ons een gratis biertje aanbiedt, besluiten we natuurlijk te blijven. De DJ's draaien leuke muziek en we gaan meteen dansen. We werken aanstekelijk op de andere gasten, want die durven nu ook op de dansvloer. Haus stroomt vol. Frank slaat ons goedkeurend gade. We hebben het erg leuk en dansen de hele avond. Op een gegeven moment heeft Ine een beetje een inzakkertje, maar daar weet Bas wel wat op. Vastberaden stevent hij op Frank af en wijst op mij. Even later komt Frank aansnellen en vraagt wat we willen drinken. Haha. We dansen tot we de laatsten zijn in de club. Als goede vrienden nemen we afscheid van Frank en de DJ. Ze zijn blij dat we hun feestje hebben gered. Bu yong xie*.
Tussen de Chinezen in de trein
 Dan gaan we met de trein van Hongkong naar Shanghai; een afstand van 2000 kilometer. Met een tas vol proviand om de 26 uur durende reis te overbruggen, stappen we in. De trein is zeer luxe vergeleken met de veewagens in India. Er ligt vloerbedekking op de vloer en er pingelt een vriendelijk pianomuziekje. Ook de bedden voelen zacht aan. Alleen een voetjeswc, dat wordt balanceren geblazen. We delen ons slaapcompartimentje met twee aardige Chinese dames. Als Bas hulpvaardig in de weer gaat met het opbergen van hun tassen zijn ze reuze dankbaar. Tsjetsche, roepen ze en dat verstaat Bas na twee hoofdstukken 'Beginners Chinese' wel. Bu yong xie*, antwoordt Bas trots. Ah! Ze spreken Chinees! Direct starten de dames een enthousiaste conversatie. Eh. We lachen schaapachtig en Bas laat zien waar hij gebleven is in zijn 'Beginners Chinese'. Dat weerhoudt ze niet om gezellig door te kletsen. Wij zeggen alleen niet zo veel terug. Dit gebeuren geeft Bas een stimulans om nog even een hoofdstukje Chinees te studeren en na een half uur telt hij stoer tot tien.
 26 uur in de trein. Dat is echt lang. Wat doe je dan? Beetje lezen, dan nog een beetje lezen. Bas beetje Chinees studeren, in het dagboek schrijven, weer een beetje lezen. Potje schaken. Potje toepen, liggen, hazeslaapje, muziekje luisteren, nog een potje schaken. Beetje balanceren op de voetjeswc. Naar Chinezen kijken. Vriendelijk naar Chinezen glimlachen. Je verbazen over hoe Chinezen eten. Iedereen in onze coupe ziet er verzorgd en netjes uit. Maar als ze gaan eten verandert er iets. Zonder uitzondering begint iedereen enorm te smakken, te slurpen en te boeren. Dus ook: beetje lachen om Chinezen.
*niets te danken
|
|
|
|
Translate in Dinglish