|
Translate in Dinglish
Welkom in Utopia - 02/02/2005 |
| Japan | |
|
Er gaat niets boven varen op woelige baren. In twee dagen schommelen we van China naar Japan en maken kennis met de Japanners en hun cultuur. Zoals eten uit een machine en zingen uit een machine. En zulke interessante bedden hebben we nog nooit gehad. Welkom in Utopia  Onze tweedaagse reis van China naar Japan gaat beginnen. Onze boot heet Utopia. Dat klinkt op zich al veelbelovend. Gezien de grootte van de boot, schatten we dat er zeker 400 mensen op kunnen. Wij tellen niet meer dan vijftien passagiers. We kennen dus binnen een uur alle gasten aan boord. Het geeft niet dat we elkaar niet kunnen verstaan; wederzijds glimlachen schept ook een band. En dat converseren kan op vele manieren kan, laat Japanner Kato zien als hij geheimzinnige woesh....geluiden naar ons maakt. Dan gaan we op zoek naar onze hut. Dat blijkt een grote slaapzaal met vloerbedekking te zijn. Geen bed te bekennen. Her en der liggen wel wat dekens en kussentjes. De Japanse familie naast ons gaat meteen tevreden op de grond liggen. Aha. Dat wordt dus op de grond slapen. Hopelijk kunnen onze Westerse ruggetjes daar tegen.
Problem  Het is ruim twee dagen varen en we hebben aardig wat proviand meegenomen. Dat is maar goed ook, want op de boot staan alle prijzen in Japanse Yen aangegeven. En wij hebben alleen Chinees geld. Problem, zegt de receptionist ernstig. En dat is ook meteen zijn gehele Engelse vocabulaire. Ine trekt een hulpeloze blik en gelukkig is er een behulpzame voorbijganger die zijn eigen Japanse geld wel met ons wil wisselen. Fieuw! Anders was het twee dagen leven op mandarijnen en noedels. Nu kunnen we tenminste sushi en patat kopen...uit de automaat! Want op deze boot staat voor elk soort eten of drinken een automaat.
Karaoke  De boot heeft door de storm vertraging opgelopen en vaart pas na middernacht uit. Het trotseert dapper de woeste golven. Wij liggen in ons provisorische 'bedjes' op de grond en tellen de golven. De boot kraakt aan alle kanten en helt met krachtige bewegingen van links naar rechts. Of soms van rechts naar links. Leve de Primatour. We zien onze jassen ook gezellig meedeinen aan hun haakjes. Als we net een beetje wegdoezelen, gaan opeens alle TL-lichten aan en schalt er een opgewekte Japanse stem door de microfoon: Ohaaiijooo!* Half 7; de hoogste tijd om op te staan. Het regime is streng op Utopia. Zo ook 's avonds. We hebben ontdekt dat er een tafeltennistafel aan boord is en zijn net op weg om een potje te gaan spelen, als alle passagiers worden gesommeerd naar de lounge te gaan. Het is tijd voor karaoke! En het is de bedoeling dat de hele boot daar aan meedoet. Dus even later zitten we met zijn vijftienen liedjes uit te zoeken. In Japan is karaoke een serieuze aangelegenheid. Het ene na het andere kwelerige Japanse liedje wordt ingezet. Ine zet de eerste Westerse toon met Madonna. Dat slaat zo goed aan, dat er zelfs een Japanse mevrouw op gaat dansen. Ook Bas neemt de microfoon ter hand; stemvast vertolkt hij de Red Hot Chili Peppers. Dan krijgen we de smaak te pakken en vragen nog meer liedjes aan. Als om half elf de TL-lichten weer streng aangaan, zijn we met zijn allen oprecht teleurgesteld. We want more, we want more.
Aankomst in Japan  Onze hangmat is tijdens de reis nog bijna niet uit de rugzak geweest, maar mag op de boot even buitenspelen. In een van de uitgestorven slaapzalen krijgt ie een plekje tussen twee palen. Dat is best lekker schommelen op een schommelende boot. De tweede nacht is de zee nog woester dan de eerste. ‘s Ochtends vroeg meren we aan in Shimonoseki, het zuidpuntje van Japan. Slaperig lopen we door de douane, maar zijn klaarwakker als we al onze tassen moeten omkeren. Ook Ine wordt gestripsearched; er wordt zelfs in haar schoenen gevoeld of er geen verboden waar in zit. Maar, de douane heeft profijt van de grondige controle: ze nemen wel onze vier mandarijnen in beslag! Lekker voor tijdens hun lunchpauze. En dan stappen we Japan binnen.
*= goedemorgen! |
|