|
|
|
Chili
|
In het regenachtige Zuiden balen we omdat we niet naar buiten kunnen. Dus vluchten we snel terug naar het zonnige Noorden. En daar komen we de deur amper uit, omdat we het te druk hebben met kletsen en kaarten aan de gezellige keukentafel van ons hostel. En omdat we drie dagen niet meer kunnen lopen na een middagje paardrijden.
Natte watjes
 Het zuiden van Chili staat bekend om haar prachtige merendistrict en indrukwekkende vulkanen. Dat weten we. En ook om haar regen en gure wind in april. Dat weten we niet. Als we in ons t-shirt aankomen in koud en regenachtig Pucon, merken we dat we niet zo goed voorbereid zijn. We hebben niet eens een jas bij ons. Brrrr. Kletsnat en bibberend kloppen we aan bij een hostel en worden enthousiast onthaald door drie honden, die met hun modderpoten tegen ons opspringen. De eigenaresse is druk bezig haar hostel om te toveren in een holistisch centrum en bekommert zich niet meer om aardse zaken als verwarming of lekkende kranen. Terwijl de regen tegen de ramen slaat, zinken wij weg in een diepe winterslaap, want alleen onder de dekens is het nog warm te krijgen. Als we in een cafeetje tegen elkaar zitten te klagen over het weer komen er wolkjes uit onze mond. Wat doen we hier eigenlijk? We besluiten linea recta terug te keren naar het zonnige Noorden. Amper twee dagen regen en wij zijn alweer vertrokken. Watjes.
Cowboys en zere billen
 We vinden onze draai in Casa Aventura, prachtig gelegen op een slaperige heuvel boven Valparaiso. Daar zitten we 's ochtends uren aan de ontbijttafel in alle talen te kletsen met andere reizigers uit alle hoeken van de wereld. Soms blijven we gewoon de hele dag aan die tafel zitten. We praten, spelen canasta en klaverjas, borrelen en studeren Spaans. Na een paar dagen voelt het net alsof we er thuis zijn. Maar op een prachtige zonnige middag leggen we het kaartspel aan de kant en gaan we paardrijden. De rij-ervaring van Bas reikt niet verder dan een ritje in Ponypark Slagharen, dus we zijn erg benieuwd hoe het zal gaan. We worden opgehaald door hartelijke Maria Helena en we rijden naar haar ranch ten noorden van Valparaiso. In de wei staan Barranco en Berlusso al gezellig grazend op ons te wachten. Dat we echte beginners zijn, merken ze direct zodra we ons onhandig op hun rug hijsen. En daar zitten we dan, in een echt cowboyzadel en met van die stoere leren beenbeschermers om. Op z'n Chileens houden we beide teugels in een hand en zwaaien met het uiteinde van de teugels woest om ons heen om de paarden aan te sporen. Dat voelt heel cowboy-ig. Sebastian en Arturo gaan mee als onze begeleiders. Ze trainen tegelijkertijd een jong wild paard. Het beest is zo bokkig, dat ze hem steeds meppen met een soort plank om hem te laten gehoorzamen. Dat gemep is echter zo luidruchtig dat onze paarden zich ook elke keer te pletter schrikken . En als die wildebras op hol slaat, gaan onze paarden er mooi in galop achteraan. Kattaklop kattaklop. Wonderwel blijven we er allebei opzitten. Gelukkig blijven Barranco en Berlusso daarna stoicijns onder het gebok van het jonge paard en maken ze van de gelegenheid gebruik om rustig nog een plukje gras te eten.
 Dan rijden we opeens tussen de koeien. We krijgen de opdracht om alle loslopende koeien bijeen te drijven richting hun wei. Als echte cowboys draven we achter ze aan en schreeuwen jiehaa en joehoe. De koeien luisteren nog ook. Op het strand worden onze paarden pas echt enthousiast en beginnen als een gek door de branding te galopperen. Tevergeefs proberen we uit te vinden hoe je galop het meest pijnloos kunt doorstaan, want we hebben het idee dat de vellen onderhand aan onze billen hangen. Helaas, het blijft een pijnlijke aangelegenheid. We zijn dan ook best opgelucht als na vier uur rijden de ranch weer in zicht komt. Kreupel strompelen we naar de keuken waar Maria Helena gezellig koffie zet en ons waarschuwt voor de spierpijn die gaat komen. Ze heeft gelijk. Drie dagen na ons paardrij-avontuur kunnen we nog steeds amper lopen. Alles doet zeer. Maar die pijn herinnert ons wel aan een geweldig leuke middag.
We nemen afscheid van ons gezellige huis op de heuvel, want het is tijd voor dat eenzame, mysterieuze eilandje in de grote oceaan: Paaseiland.
|
|
|
|
Translate in Dinglish