|
In de navel van de wereld - 26/04/2005
|
Paaseiland
|
De mysterieuze stenen beelden op Paaseiland zijn erg indrukwekkend, Maar ook de manier van leven in zo’n kleine, geisoleerde samenleving spreekt tot onze verbeelding. Hier gaat men te paard naar de supermarkt en op z’n paasbest naar de kerk. Wij ook.
Paaseiland, ook wel de navel van de wereld genoemd, spreekt enorm tot onze verbeelding. Het ligt echt heel geisoleerd. Welke kant je hiervandaan ook op vaart, de eerste 3700 kilometer krijg je zeker geen land in zicht. Het enige dorpje op het eiland telt slechts 4000 inwoners. Wederom blijkt wat voor bezige bijtjes wij waren in de zeventiende eeuw, want ook dit eiland is op een paaszondag ontdekt door onze eigen Jacob Roggeveen. De meeste mensen kennen Paaseiland van de vele mysterieuze stenen beelden (moai), die overal verspreid op het eiland staan. Deze beelden zijn vele eeuwen geleden gemaakt door de verschillende stammen op het eiland om de voorvaderen te eren.
Het leven op Paaseiland
We logeren bij Puka Ruka, een gezellig, niet al te schoon hotelletje. We hebben veel gezelschap in ons huisje. Zo wonen er veel vlooien en kakkerlakkenfamilies in, op en onder ons bed. Ook sluipt de huiskat regelmatig binnen om onze broodjes stelen. Er zijn duidelijk wat spanningen binnen het huishouden van onze hospita, en met al dat geschreeuw doen we toch aardig wat Spaanse scheldwoorden op. Na een ruzie draait de vrouw des huizes keiharde oempa muziek om af te koelen. Puka Ruka is dan ook de enige plek waar gasten geluidsoverlast hebben van hun hospita, in plaats van andersom. Naast katten en kakkerlakken zijn er nog meer dieren op het eiland. Zo speelt het paard een belangrijke rol in deze kleine gemeenschap. Je gaat hier te paard naar de supermarkt. Wij zetten onze fiets in de fietsenstalling; hier parkeer je je knol aan een lantaarnpaal. En auto's gaan geduldig in de remmen als er weer eens een paard in volle galop de weg op stuift. Het weer doet ook aardig mee om het eiland een mysterieus karakter mee te geven, met stortregens, rukwinden en woeste golven die tegen de rotsen beuken. Het spookt in 'de navel van de wereld'.
Koffie en broodjes
Tussen de buien door beklimmen we de vulkaan. Ondertussen oefenen we zingend ons Spaans op een door Bas bedacht kinderliedje *. Ook huren we een dagje een oude, aftandse jeep om het eiland te verkennen. Overal verspreid over het eiland staan de mysterieuze beelden. Er is geen kip te bekennen, dus we hebben al dit moois voor onszelf. Zoals het echte Nederlanders betaamt, hebben we een thermosflesje koffie en belegde broodjes mee en we picknicken op een wel zeer bijzondere plek, naast vijftien gewichtig kijkende beelden. Dan komen we bij een prachtig ongerept zandstrand. We hebben geen zwemspullen bij ons, maar we kunnen de turkooiskleurige zee niet weerstaan en duiken in onderbroek in de golven. Om droog te worden rennen we rondjes op het strand, terwijl de vijf beelden op het strand misprijzend toekijken.
Naar de kerk
Op zondag stroomt het hele dorp lopend, te paard, of te brommer naar de kerk. Wij schuiven aan in onze meest zondagse kleren. De pastoor begroet al zijn schaapjes uitbundig en draagt daarbij een Hawaiiaans uitziende bloemenketting over zijn habijt. Ook de muziek is uitbundig. Klokzuiver en meerstemmig blert de hele kerk de meest swingende liedjes. Het klinkt echt goed. De pastoor doet zijn preek eerst in het Rapa Nui, de taal van het eiland, en herhaalt daarna de moraal nog even in het Spaans en Engels. De hostie krijg je hier direct in de mond geschoven en tijdens het bidden houdt iedereen elkaars hand vast. En als de eerste tonen van het slotlied klinken, rent iedereen al naar buiten om te roken en te kletsen. De pastoor ook. En de misdienaar gaat te paard weer naar huis.
* Ra ra, welk kinderliedje is dit?
Cabeza, hombro, rodilla, dedo del pie
Cabeza, hombro, rodilla, dedo del pie
Ojos, orejas, punto de narriz
Cabeza, hombro, rodilla, dedo del pie
|
|
|