|
Translate in Dinglish
Cultuur snuiven in Ubud - 06/09/2004 |
| Indonesie | |
Ubud is volgens de Lonely Planet het 'culturele hart van Bali'. Dat klopt wel. Het is een stuk rustiger dan het hectische Kuta en er worden Balinese dansen opgevoerd en er is hier veel kunst. In Ubud volgen we een 'Meditasi' kursus en beklimmen we 's nachts een vulkaan.
 Ubud heeft een eigen apenpark. Aan de rand van het park, nog voordat we het park in lopen, zien we al 3 apen. Vol vertrouwen kopen we een tros bananen. Als we vervolgens het park inwandelen, is er minutenlang geen aap te bekennen. We kijken naar onze bananen en voelen ons een beetje "voor aap staan". Maar dan komen ze: in tientallen. En brutaal dat ze zijn! Bananen! staat in hun ogen te lezen. We geven ze de bananen en er komen er steeds meer: babies, kindjes, moeders, kreupele opa-apen, hele gezinnen lopen uit.
Er is daar ook een openlucht crematorium, waar de doden ritueel worden verbrand op de hindu manier. Een stukje ervoor, echter, zijn een aantal graven van mensen die nog wachten op dit ritueel. Zij hebben niet genoeg geld (of hun familie, waar ze het nu van moeten hebben) om gecremeerd te worden. Ze liggen daar dus gewoon te wachten. Heel bizar. Meditasi Deze week volgen we 's avonds 'Meditasi', een meditatiecursus volgens de leer van Brahma. (Hans Brahma, lachen wij nog). Dat is heel leuk. De cursus wordt gegeven door Frank, een man van rond de 65, geheel in het wit gekleed, inclusief wit haar en witte sokken. Wij verdenken hem ervan, dat hij als 20-jarige hippie van Australie naar India is gegaan, en niet meer is teruggekeerd. In het dagelijks leven zit hij ook in de software. Wij studenten zitten in een half rondje op kussentjes om hem heen. We leren de basisprincipes over spirituele kracht, Shiva, Karma, de rollen die je hebt in het leven. Erg interessant, vinden we allebei als we na de cursus weer neerdalen in een cafeetje in Ubud. Expeditie Vulkaan Om 2 uur 's nachts is het zover: ons grote avontuur gaat beginnen! We gaan de vulkaan Gunung Batur beklimmen (1717 meter), en wel 's nachts, zodat we de zonsopgang op het topje van de vulkaan kunnen meemaken. Wazig en gedesorienteerd stappen we in een auto en er schuiven nog twee slaperige engelse meisjes bij: Shawn en Jo. Met deze meiden beleven we een gezellige tour. In het pikkedonker starten we met onze gids Wyan. De tocht begint als een schattig paadje, waar we met de zaklamp gezellig overheen schijnen en rustig overheen lopen. Maar al snel blijkt dat dit geen wandeling wordt: dit is meer type klim- en klauter expeditie. In het begin maken we er nog vrolijk grapjes over hoe we met onze beenspieren zo goed aan het trainen zijn. We worden ons langzaam bewust van het feit dat we na deze expeditie waarschijnlijk niet meer kunnen lopen. Anderhalf uur later komen we aan bij een warung. De meeste mensen gaan tot hier, vertelt Wyan. Het stuk erna is nog 25 minuten tot de top, en zeer steil en moeilijk begaanbaar. We gaan toch.  Het is inderdaad hard werken en we ploegen door de harde rotspartijen en het lossen vulkaanzand. Maar... om 6 uur zijn we dan ook helemaal boven en dat is geweldig. De zonsopgang is zeer spectaculair. Als de bewolking dun is, krijgt de hele lucht een mooie oranje gloed en schijnt de zon heel fel. Schitterend! Bij wijze van ontbijt legt Wyan een aantal eieren en bananen in de vulkanische stoomgaten. Zo worden ze gestoomd en krijgen wij op 1717 meter hoogte een zelfgekookt ei en een broodje warme banaan als ontbijt. En dat om 6 uur s ochtends.
 We blijven nog een half uurtje boven, maar we krijgen het koud. Dus gaan we terug. Dat is niet zo zeer fysiek zwaar, maar wel moeilijk omdat je sneller uitglijdt. Ik maak ook een behoorlijke smakker. Bas glijdt ook een aantal keren flink uit. Na een uur flink doorlopen zijn we beneden. Wat een gave en spectaculaire trek!
|
|